Ik heb het gevoel dat ik altijd onderweg ben’. De woorden van mijn coachee blijven even in de lucht hangen. Hij kijkt me aan, zoekend naar bevestiging, misschien ook naar een antwoord. Wat bedoel je met ‘onderweg zijn’?’ vraag ik hem. Hij zucht. ‘Het voelt alsof ik nooit echt hier ben. Mijn gedachten zijn altijd bezig met wat nog moet komen. Wat ik nog moet doen. Waar ik naartoe moet. En als ik daar dan eindelijk ben, denk ik alweer aan het volgende’.
Zijn woorden raken me, omdat ik dit zo vaak hoor – en omdat ik het zelf ook heb gekend. Dat gevoel van altijd vooruit willen, altijd op zoek naar wat nog komen gaat. Maar wat als we altijd onderweg blijven zonder echt hier te kunnen zijn?
Misschien herken jij het ook wel, het gevoel van onderweg te zijn. Wel fysiek aanwezig zijn, maar mentaal ergens anders – in de toekomst, in je to-do lijst, je telefoon, in je ambities. Maar het echte leven gebeurt niet daar, in dat volgende moment. Het gebeurt hier, nu.
Samen onderzoeken we wat hem steeds uit het ‘nu’ trekt. Is het angst om stil te staan? Om wat er dan misschien komen gaat? Verdriet? Rouw? Of is stilstaan falen? Het altijd maar door moeten gaan om anders iets te missen? Of is het een patroon, ingesleten door jaren van rennen en niet anders kennen?
Ik vraag hem: ‘Wanneer voel jij je wél helemaal hier?’
Hij glimlacht ineens. ‘Als ik in de natuur ben. Of wanneer ik muziek luister. Dan vergeet ik even de tijd en alles om me heen’.
We besluiten samen een oefening te doen. Gewoon even stilzitten, ademhalen, voelen hoe de stoel hem draagt. De grond onder zijn voeten. Zijn ademhaling volgen.
Na een paar minuten opent hij zijn ogen en zegt: ‘Dit is raar. Maar ook fijn’.
Ja, het is raar, omdat het zo anders is dan wat hij gewend is te doen. En het is ook de opening naar meer rust en aanwezigheid. Want als je écht hier kunt zijn, kun je ook bewust kiezen waar je naartoe wilt.
Kun jij jezelf toestaan om hier te zijn, voordat je verder gaat?